Als poliklinisch apotheker staat Nikkie Hosseinnia aan het begin van haar carrière. Ze studeerde Farmacie en heeft een master in Healtheconomics- Policy & Law op zak. Opmerkelijk is dat ze haar werkende leven midden in de pandemie begon.
Nikkie heeft hoofdzakelijk te maken met patiënten die met ontslag gaan of in het ziekenhuis zelf onder behandeling zijn. De coronaperiode bracht veel hectiek, personele uitval en uitgestelde zorg met zich mee: veel nieuwe uitdagingen, waarbij het bewaken van de continuïteit van de zorg extra belangrijk was.
Digitaal controleren
‘Vooral waar het gaat om hoge-risicomedicatie, zoals oncolytica (anti-kankermedicijnen) moet je als apotheker extra controleren,’ legt Nikkie uit. ‘Dat was logistiek lastig omdat er vanwege de lockdown en uitval minder mensen in de apotheek aanwezig waren. We hebben veel van Siilo gebruik gemaakt; je kunt collega’s snel bereiken en op afstand medicatie naast het patiëntendossier houden om te zien of er geen gevaarlijke contra-indicaties zijn.
‘Ik zie zeker dat hybride werken en het gebruik van applicaties zoals Siilo in de zorg normaler is geworden. De drempel die er voor de pandemie was is duidelijk weg. Op dit moment communiceren we wel nog alleen binnen onze Siilo-groep van apothekers en apothekersassistenten, maar het zou handig zijn als we dit uitbreiden naar artsen, zodat we ook hen snel kunnen bereiken als er iets met de voorgeschreven medicatie is. Dat gaat nu toch nog vaak via de telefoon, wat altijd bereikbaarheidstoestanden met zich meebrengt.
Zorgverleners
Naast de veranderingen van fysiek naar meer hybride werken en een groeiende rol voor nieuwe communicatiemiddelen, ziet Nikkie dat er nog veel te winnen valt in de relatie tussen apothekers en patiënten zelf. ‘Voor de meeste patiënten is het wél duidelijk wat een arts of een verpleegkundige doet,’ benadrukt ze, ‘maar de exacte rol van de apotheker is niet altijd bekend en dat kan leiden tot onbegrip. ˮWaarom duurt het allemaal zo lang?ˮ horen we geregeld.
‘Ik begrijp dat wachten niet fijn is, dat vind ik zelf ook niet. Maar het zou iedereen helpen als patiënten weten en begrijpen dat de stap die wij in het zorgproces borgen, even belangrijk is en levensreddend kan zijn als een ingreep zelf. We zijn ook zorgverleners. Wel zie ik een tendens om dit breder onder de aandacht te brengen – en om dit actief uit te dragen – groeien onder de jongere generatie apothekers. We zitten niet meer in een kantoortje achterin de apotheek, maar komen juist graag en meer in contact met de patiënt om dingen goed uit te leggen. Op dat gebied valt er voor zowel apotheken én apothekers dus nog veel te halen.’